Mijn 'coming out': de weg naar openheid

[Alida]

Hoi,

Ik zweet al overmatig vanaf mijn vijfde jaar. Handdoek in mijn kastje, klompen want daar trekt het zweet zo fijn in etc.
Doordat ik het al zo jong heb gekregen en er toen eigenlijk niets over bekend was (ben nu 40 jaar) en artsen er ook niet serieus op in gingen, is het zweten voor mij de kunst van het verbergen geworden. Ik heb altijd gedacht: ik zeg niks, dan kan ik mijn trucs toepassen en anders wordt iedereen alert. Ik weet precies welke shirtjes het goede stofje hebben, welke broeken ik wel of niet aankan, welke schoenen (Scholl, dames = de charmante birkenstock voor de wat koudere, minder zweterige dagen) en hoe ik mijn handen moet houden.
Juist de mensen die me lang kennen valt het daarom niet op, want ik geef hen gewoon geen hand. Telefoon veeg ik even snel af, deurknop houd ik met een paar vingers vast etc. Mijn voeten snel aan mijn broek afvegen of dichte schoenen bij dertig graden. Ik ben dat zo zat! Op 20 juli zal ik daarom de ETS operatie krijgen in Delfzijl. Een operatie wil ik niet verzwijgen dus ik ben bezig het mensen te vertellen of te mailen. Wat is dit moeilijk! Niemand heeft het gemerkt, wat ik trouwens echt onvoorstelbaar vind. Zoveel opmerkingen als ik kreeg over: waarom ik nooit eens een leuk kleurtje droeg, altijd dat zwart, waarom ik zo warm gekleed was (dichte schoenen), waarom ik de verwarming naar beneden deed... Maar goed, de kunst van het verbergen heeft dus gewerkt.
Om nu in de openheid te treden vind ik veel lastiger dan ik had gedacht. Nu er hoop is op verbetering lijkt het alsof de deksel van de put is; ik word zo verdrietig van alle ervaringen in het verleden en heden en het effect dat het op me heeft. Terwijl ik echt door gegaan ben met leven. Zelfs dansles... haha, hoe naief kan je zijn?! De mensen van mijn lagere schooltijd wisten het, maar die zie ik niet meer. En daarna wist men het niet.
Omdat niemand het heeft gemerkt, mis ik de erkenning, eigenlijk door mijn eigen toedoen. Mijn partner steunt me en wijst me erop dat ik de operatie voor mezelf doe. En toch. Ik vind het heftig: vanwege alle emoties, de behoefte aan erkenning, maar ook dat mijn trucs misschien niet meer werken. Gevoelsmatig helpt mijn 'coming out' me nog niet, terwijl mensen echt wel aardig reageren.
Enfin: ik zet mijn verhaal uitgebreid neer, omdat ik zoveel lees over schaamte of juist hele positieve ervaringen van mensen die het wel delen.
Zijn er mensen die net als ik, het zo lang verbergen en in de openheid zijn gegaan? Hoe was dat? Ook op langere termijn.

IJda

[Thijs]

Hier nog een. Jarenlang verborgen gehouden. Nu ben ik steeds opener en vertel ik het steeds meer mensen. Ik moet zeggen dat het oplucht. Zeker op lange termijn. Al moet ik bekennen dat ik het nog steeds niet vertel bijvoorbeeld op mijn werk of aan vrienden. Maar mensen die heel dicht bij me staan weten het nu wel. ik vind dat al heel wat.

gr Thijs

[Rens]

Verborgen houden probeer ik wel maar uiteindelijk zijn er toch veel momenten dat je gewoon ziet dat je veel meer zweet dan een ander.
Ik zit op voetballen, met trainen en wedstrijden stroomt het na 5 á 10 minuten al van me lichaam, zelfs met 0 graden gebeurt dit, duurt dan alleen wat langer.
Zweet wat op mijn hoofd ontstond bevroor toen zelfs in me haren. Pittig eten is ook iets wat ik zoveel mogelijk vermijdt, broodje kebab waar per ongeluk wel sambal op zat, aten we op in de kebab tent, waar het ook al niet koel is meestal, kwam het zweet ook opzetten. Een spreekbeurt voor een eindopdracht, hou ik al niet van dus al tikkeltje nerveus. Was ook 25 graden buiten sta je daar in lokaal, druppels liepen van me voorhoofd. Op vakantie gaan naar warm land, me buik en rug zijn zeiknat van het zweet. In discotheken zoek ik vaak een airco op waar ik onder kan gaan staan, niet bevordelijk voor sociale contacten te leggen en een dansje wagen is er eigenlijk helemaal niet bij. Vorig jaar ben ik bij Decibel outdoor geweest, was 36 graden geloof ik, hele dag helemaal leeggelopen, daar zie je dan ook wel meerdere mensen zweten, maar bij mezelf stroomt het werkelijkwaar van me lichaam. Dus dat bij jou niemand het door heeft gehad vindt ik wel verbazend, maar je zal het daarintegen wellicht minder erg hebben als ik. Ik ben nu 22 en heb het al me hele leven, en sinds mijn 16de is het naar mijn idee ook nog extremer geworden. Maar dat kan ook door de leeftijd komen dan je dan in veel situaties komt dat je er last van hebt. Denk aan seks waarbij de zweet druppels van mijn hoofd via mijn neus op de dame druppelden.

[Alida]

Bedankt voor de reacties. Ik zweet niet op mijn hoofd, dat maakt verbergen een heel stuk makkelijker. Goed van je dat je alles gewoon doet. Het kan wel van mijn voeten druipen dus schoenen aan of voeten steeds afvegen, onder tafel. Naarmate je ouder wordt zijn voor mij situaties beter te vermijden, bijv koelste kamer in t pand, en alleen.
Mijn handen druipen niet, maar zijn continu nat(tig).
Misschien is t daarom makkelijker te verbergen. Helemaal snappen doe ik t ook niet. Geen arts die nl twijfelde...
Thijs, jij weet t kennelijk ook goed verborgen te houden?!
Gr ijda

[Alida]

Ik zal even een update geven. Inmiddels heb ik het met mijn schoonfamilie gedeeld, met een aantal collega's en een vriendin. De reacties zijn aardig en sommigen nemen simpelweg aan dat het echt een probleem is, als ik zeg dat dit het is. Dat is heel prettig. Bij een collega moest ik samen met haar bij haar thuis wat werk doen op een zeer warme dag. Ze is begripvol dus ik dacht, laat ik maar eens een handdoek meenemen. Dat was lekker om te kunnen doen. Ook vinden sommigen het moeilijk te snappen wat de impact is en hoe ik dit kan verbergen. En krenking: waarom heb ik het niet gedeeld? zo erg is het toch niet? Dan is veel uitleg nodig.
Inmiddels heb ik het ook weer helder; doordat het bij mij een gestage hoeveelheid vocht is, maar niet per se druipt, kun je door je handen op je benen te leggen etc. heel wat maskeren. Ik voelde me best onzeker worden door het 'niet gezien zijn': ik verbeeld het me toch niet? Soms zit ik naar mijn natte handen te staren, het is toch echt? Van mijn voeten droop het recent (terwijl het koel was) echt af; mijn Birkenstocks doorweekt. Mijn moeder (nuchter en steunend) haalt dan anekdotes van vroeger aan: schoenen kopen in de winkel, omdat ze deze bezweet en al niet terug durfde te geven, kinderen die mijn hand niet vast wilden houden, natte broek van mijn handen die erop lagen en recent nog, een speld die steeds uit mijn handen gleed.
Inmiddels ben ik weer met mezelf in het reine. Het zijn beste emotionele weken geweest, maar ik heb het over me heen laten komen, waardoor nu rust ontstaat.
En ik kijk uit (met spanning) naar de operatie.
Wat mijn partner en ik overigens een wat wonderlijke reactie van mensen vinden: 'je gaat nu toch niet ineens rood dragen ofzo? daar moet ik aan wennen hoor. Zwart en jij horen bij elkaar'. Ik vind zwart best leuk, maar lichtgrijs, bruin of soms een kleurtje ook! Eind van de zomer geef ik toevallig een feestje. Als de operatie me brengt wat ik wil, heb ik een prachtig rood jurkje van King Louie voor die dag op het oog. Om duidelijk te maken dat altijd zwart een 'zweet-keuze' is en me eens in kleur onder te dompelen
IJda

ps. wie het leest: ik hoor graag ervaringen van anderen

[Erje]

Goed bezig hoor! Ik hoop voor je dat je straks op dat feest in een mooie kleur rond kan lopen.

[Mimmi]

Wat goed van je! Ik denk dat het zo veel fijner is, als mensen in je omgeving het weten. Dan hoef je het nooit meer te verbergen.
Zelf heb ik het nooit echt verborgen te houden, alleen bij vreemden. Voor mijn vrienden en familie hoort zweten gewoon bij mij, dus daar voel ik me meestal ook gewoon lekker op mijn gemak.

[Alida]

Hoi allemaal,

Het is nu zo'n 7 weken geleden dat ik ben geopereerd. Zo lekker! Droge handen is natuurlijk fijn, maar zeker ook oksels ivm kleding. En ja, ik ben er nu opener over. Het is makkelijker om (deels) in verleden tijd te kunnen praten, dat helpt. De reacties zijn aardig, maar de steun is wisselend geweest. En alle uitleg die ik soms moest geven vond ik zeer intensief. Het onbegrip (niet per se onaardig, maar gewoon niet goed snappen wat het betekent) is eerlijk gezegd ook altijd een reden geweest om niet teveel te zeggen, meer dan schaamte. Maar al met al praat ik er wat opener over en dat is zeker wel prettig.