Thijs had jarenlang last van overmatig zweten: 'Schaamde me dood'

[Thijs]

Thijs had jarenlang last van overmatig zweten: 'Schaamde me dood'
14 minuten geleden / Aangepast: 13 minuten geleden / Beeld © iStock
Geschreven door Anne Broekman - RTL

In deze wekelijkse rubriek vertellen mensen over iets dat zij 'nooit meer' willen meemaken, nooit meer willen doen of juist nooit meer willen laten. Deze week: als puber kreeg Thijs (50) ineens last van overmatig zweten onder zijn oksels. Wat hij ook probeerde, niets hielp. Hij werd er doodongelukkig van. "Mijn stagebegeleider zei dat ik deodorant moest gebruiken omdat ik niet prettig rook."

"Ineens was het er. Ik was vijftien jaar en van het ene op het andere moment begon ik hevig te zweten onder mijn oksels. De druppels zweet stroomden omlaag. Niet alleen als ik in beweging was, ook als ik rustig op de bank zat en niks deed. Ik wist niet wat me overkwam en durfde er met niemand over te praten. Ik dacht dat ik de enige was met dit gênante probleem, dat heb ik jarenlang gedacht. Hierdoor voelde ik me heel eenzaam."

"Natuurlijk probeerde ik van alles om het zweten te laten stoppen. Ik heb bijna iedere deodorant, zalf of ander middeltje van de drogist geprobeerd. Niets hielp. Thuis vertelde ik niemand wat er speelde, mijn ouders en broer wisten van niets. Stiekem stapte ik naar de huisarts, die al snel de diagnose hyperhidrosis – oftewel: overmatig zweten – stelde.

Met daarbij meteen slecht nieuws: er was helaas niets tegen te doen. De enige optie was een operatie in Duitsland waarbij mijn zenuwbanen doorgesneden zouden worden, waardoor er vanuit mijn hersenen minder signalen naar mijn zweetklieren gestuurd zouden worden. Hier zaten veel risico’s aan verbonden, dus ik durfde het niet aan. Wel kon ik via de apotheek aluminiumchloride krijgen, een middeltje dat de zweetklieren dichtknijpt zodat je minder zweet. Helaas was ook dit ijdele hoop, het deed niets voor mij."

Plastic in kleding plakken
"Dus bleef ik overmatig zweten. Ik had natte plekken zo groot als pannenkoeken in mijn shirts. Daar schaamde ik me dood voor. Als puber had ik al weinig zelfvertrouwen, maar dit maakte mij nog onzekerder. Uit wanhoop droeg ik alleen maar zwarte shirts, waarin de zweetplekken minder zichtbaar waren.

Ik knipte stukken plastic uit en plakte die in mijn kleding, maar die bleven natuurlijk helemaal niet goed zitten. Ik raakte in een sociaal isolement en deed bijna niets meer. Waar leeftijdsgenoten lekker de kroeg of disco indoken en achter de meiden aangingen, durfde ik dat niet vanwege die natte zweetplekken en de stank. Vers zweet stinkt niet, maar zodra het op je huid met bacteriën in aanraking komt, ga je dat wel ruiken."

"De schaamte was enorm. Toen ik voor mijn vervolgopleiding stage ging lopen, werd ik op een dag door mijn begeleider erop aangesproken. Hij zei dat ik deodorant moest gebruiken omdat ik niet prettig rook. Ik kon wel door de grond zakken. Wist die man veel dat ik juist heel veel deodorant gebruikte en soms drie keer per dag douchte."

Meester in camoufleren
"Nog altijd was dit mijn grote geheim. Ik kreeg een vriendin, en ook haar vertelde ik niets. Pas na jaren kwam ze erachter, toen het haar opviel dat ik zo vaak van shirts wisselde en dat de wasmand snel vol zat. Ik was inmiddels een meester in het camoufleren van mijn probleem. Drukte en grote groepen vermeed ik en als iemand te dichtbij kwam, verzon ik een smoesje en liep ik snel weg.

Nog altijd droeg ik alleen maar zwarte shirts. Eentje was extra dik, dus daarin zag je de vlekken het minst. Deze droeg ik bijna altijd. Ik hou van hardrockmuziek, dus ik droeg ook vaak shirts van bands. Hierdoor vond niemand het gek dat ik altijd zwart droeg. Maar zelf baalde ik er wel van. Nooit kon ik vrolijke, lichte kleuren kopen. Dat ik überhaupt niet de vrijheid had om te kopen en te dragen wat ik zelf wilde, zat mij erg dwars."

"Botox werd in 1997 nog als eng gif gezien."

"In 1997 las ik een heel klein berichtje in de krant, over hoe overmatig zweten werd behandeld met een spierverslapper genaamd botox. Meteen stapte ik naar mijn huisarts: dit wilde ik. Mijn huisarts ging voor mij rondbellen, maar kon nergens een arts vinden die hiermee werkte. Botox werd toen nog als eng gif gezien."

Zingend in de auto
"Twee jaar later belde mijn huisarts mij op, hij had een dermatoloog gevonden die mij hier wel mee wilde injecteren. Samen gingen we naar deze arts die mij de prikjes gaf. Vrijwel direct was ik droog onder mijn oksels. Dat gaf een schoon gevoel dat ik al lang niet had gekend. Ik was euforisch. Van blijdschap zat ik in de auto terug naar huis te zingen. Ik had net een nieuwe baan waarbij ik een uniform moest dragen. Dat zag ik eerder niet zitten, nu kon me dat niets meer schelen."

"Vanaf dat moment liet ik me om de zes maanden met botox behandelen. Mijn opluchting was zo groot. Eindelijk werden mijn dagen niet meer bepaald door het zweten. Want daar was ik continu mee bezig: steeds was ik aan het kijken en voelen of geen zweetplekken in mijn kleding had en of ik stonk. Ik droeg weer bloesjes en lichte kleuren, ik kon eindelijk naar de kroeg."

Zweetklieren weggeschraapt
"Ik werd zelfverzekerder en opener naar anderen toe. De injecties waren pijnlijk, maar ik had het er voor over. Tot 2010 bleef ik dit doen, tot ik hoorde over een nieuwe behandeling en daarvoor bij een gespecialiseerde dermatoloog kwam.

Hij voerde een hydrosuctie bij mij uit. Hierbij werden mijn zweetklieren weggeschraapt en afgezogen. Dit was een permanente oplossing. Ik was steeds die botoxinjecties namelijk zat. Sindsdien heb ik definitief geen last meer van het overmatige zweten."

"Lange tijd dealde ik alleen met mijn schaamte. Er was in mijn jeugd nog geen internet en ik kende geen lotgenoten. Later kwam het internet op en daar besloot ik gebruik van te maken. In 2005 begon ik zelf een site over hyperhidrosis omdat ik hierover niets kon vinden online. Daarbij plaatste ik ook een forum, en de herkenning die ik daardoor bij anderen vond – en zij weer bij elkaar – was heel fijn.

Iedereen die last heeft van overmatig zweten denkt dat hij de enige is, maar dat is niet zo. Het is een medische aandoening, waarbij er te veel prikkels vanuit het autonome zenuwstelsel naar de zweetklieren worden gestuurd. Daar kun je niets aan doen. Het heeft dus niets te maken met lichamelijke inspanning of een slechte persoonlijke hygiëne."

In paniek door zweten
"Zes jaar geleden richtte ik een patiëntenvereniging op. Mijn doel is om overmatig zweten uit de taboesfeer te halen en lotgenoten te laten weten dat zij hier niet alleen in staan en dat er behandelingen mogelijk zijn. Sommigen van hen worden nog altijd niet serieus genomen door hun huisarts, dat vind ik heel kwalijk. Hen adviseer ik om aan te dringen op een verwijzing naar een dermatoloog, ook zijn er inmiddels twee expertisecentra.

Het maakt mij gelukkig om anderen hiermee te helpen en ik hoop dat niemand zo lang hoeft aan te modderen als ik. Ik ben heel blij dat ik nu geen last meer heb van het overmatige zweten. Maar al die jaren van schaamte en ellende hebben hun sporen nagelaten. Iedereen transpireert als het ’s zomers dertig graden is, maar ik raak meteen in paniek als ik dan ga zweten. Het heeft me een knauw gegeven. Gelukkig weet ik nu dat ik dat eenzame rotgevoel en die schaamte nooit meer hoef te voelen."

Nooit meer?
Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl

Bron: https://www.rtl.nl/lifestyle/artikel/54 ... chaamde-me